Otis Taylor is een van die artiesten die zich beperkt tot de uitgebeende basis, en daar ligt dan ook zijn absolute zeggingskracht. Blues is en wordt al enige tijd door hem voorzien van nieuwe impulsen. Zijn blues bestaat uit veel meer dan slechts furieus geweld zoals de Britse interpretatie van deze muziekstijl zich vaak laat horen. (Ierse gitaarpurist Gary Moore is op een drietal nummers van de partij!) Otis grijpt qua resolverende ritmes wel degelijk terug naar de oorsprong. Zijn muziek kenmerkt zich niet door eindeloze gitaar erupties, maar bevat een soort ingehouden passie die dreigt te exploderen. Zinderend, dreigend en hypnotiserend.

Zijn blues is eerlijk en rechtvaardig, en beperkt zich allerminst tot de Amerikaanse geschiedenis, ze grijpt overduidelijk terug naar Afrika. Daarnaast evolueert de man zich bijna per album. Stap voor stap verandert hij elementen, maar laat daarbij het fundament volledig intact. Wanneer je deze muzikant bespreekt per album doen je hem eigenlijk onrecht, het is vooral de vernieuwing, het groeiproces die hem mede zo interessant maakt. (En dan te bedenken dat hij uit teleurstelling de muziek jarenlang links heeft laten liggen)

Op Pentatonic Wars and Love Songs opent Otis Taylor andermaal zijn verfrissende ziel. De teksten zijn wederom ongekend direct, doorspekt met wrange zwarte humor. Niet bedoelt om te kwetsen of te provoceren, maar de realiteit te onderkennen op een ontnuchterende wijze. Met dit besef geef je meer structuur aan je leven, in de wetenschap dat als je resultaten wil bereiken je voortdurend je best moet blijven doen. Liefde en kwetsbaarheid zijn hierin de bindende elementen. Een ander hoogtepunt op dit voortreffelijke album is het virtuoze pianospel van Jason Moran. Ook hieruit blijkt de klasse van Otis Taylor.

Zijn ego claimt niet de hoofdrol, maar geeft volledige ruimte aan zijn begeleiders. Door dit respect ontstaat een enorme meerwaarde die zich duidelijk laat horen. Ongelofelijk hoe deze mix van folk/blues en jazz zich laat combineren. Ben al jaren geïnfecteerd met Taylor’s trance virus. Verwacht van mij dan ook geen onafhankelijk oordeel. Onmogelijk, ik blijf mijn euforie gewoon van de daken schreeuwen. Bij deze gigant voel ik mij zeer nederig. Otis Taylor neemt je mee op een ultieme ontdekkingsreis, iets wat ik persoonlijk ervaar als een waanzinnig leerproces. Basaal en rijk bovendien, de ideale paradox.